UTS 100M

Er hangt een donkere wolk boven deze race, naja spreekwoordelijk, want dit jaar was het waanzinnig goed weer in Snowdonia.

Ultra trail Snowdonia (UTS) stond een paar jaar geleden ook al op mijn wensenlijstje om te lopen. De wedstrijd maakte toen nog geen deel uit van UTMB en het inschrijfgeld was aanzienlijk lager.

In 2020 had ik mijzelf al ingeschreven voor deze 100 miler, maar helaas hadden we te maken met Covid?! En ja, ik hoef het jullie niet te vertellen, maar de wedstrijd ging niet door.

Een paar maanden later kon ik gelukkig nog een 100miler lopen tijdens de Great Escape.

Terug naar dit jaar, een jaar waarin ik tegen Jess had gezegd, dit jaar neem ik een sabbatical qua grote ultra's. Het is ook een jaar waarin ik ben begonnen als brandweerman bij veiligheidsregio Amsterdam-Amstelland. In de opleiding tot brandweerman werd ook onze zoon Oos geboren. Als ik dit zo schrijf, besef ik mij nu al dat het een bijzonder jaar is met grote veranderingen.

Zo’n sabbatical komt mij eigenlijk wel heel goed uit, maar ik werd er niet echt gelukkig van. De laatste jaren heb ik immers altijd uitdagende doelen gehad, dat gaf mij hou vast en een het zorgde voor een bepaald soort ritme in mijn leven.

Oke,… Jess ik moet gewoon lopen en ik wil nieuwe doelen. Na twee keer meegedaan te hebben met SwissPeak 360, wordt het tijd voor een andere wedstrijd.

Ik wilde graag een mooie 100miler lopen en graag weer iets vergelijkbaars als SwissPeaks. Tor Des Géants een wedstrijd van 330 kilometer en 2400 D+ in Italiaanse Alpen (Aosta-vallei) stond al jaren hoog op mijn wensenlijstje. Echter had ik nog nooit een wedstrijd gelopen van die organisatie die ervoor zorgt dat je voorrang krijgt bij de inschrijving. Anders kom je in een online loting terecht waar de kans niet heel groot is dat je gelijk wordt ingeloot.

Oke, met de TOR330 ik mijn achterhoofd ga ik op zoek naar een andere uitdagende ultra in de bergen. Mijn oog valt al snel op Crossing Zwitserland 390km, 2400 D+. Een wedstrijd van Vaduz, Liechtenstein naar Montreux, Zwitserland over de Via Alpina route. Ik blijf Zwitserland gewoon een ontzettend mooi land vinden en het is wederom precies wat ik zoek. Ik overleg met Jess en schrijf mij direct in. Bam, mijn eerste doel staat. Ik heb weer iets om naar toe te werken.

In aanloop naar Crossing Zwitserland wil ik graag nog een 100 miler doen. Eén mooie opstap naar het langere ultra werk en tevens een mooie trainingsprikkel. Ik denk terug aan het jaar dat UTS100 niet doorging en schrijf mij wederom in voor Ultra Trail Snowdonia.

Op de achtergrond had ik mij ook ingeschreven voor de TOR330 met de gedachten, dat wordt toch niks… maar pront krijg ik een e-mail dat ik ben ingelood. ‘Uh Jess, die hardloop sabbatical? Dat gaat dit jaar echt niks worden’ ik ben ook ingeloot voor de TOR330, dit gaat een uitdagend ultra jaar worden met waanzinnig pittige wedstrijden.

UTS 100M

Ineens is het zover, woensdag 8 mei, ik zit in het vliegtuig met mijn gezinnetje op weg naar Manchester. Ik ben de laatste tijd erg druk geweest met mijn opleiding als brandweerman en met de kleine Oos. Mijn focus heeft de afgelopen tijd niet echt op het lopen gelegen. Uiteraard liep ik wel, maar echt specifiek trainen ‘ho maar’ daar was ik gewoon te druk voor. Om mijn doelen voor dit jaar te behalen is het belangrijk dat alles in balans is zowel werk als privé. Ik heb daarom ook met mijzelf afgesproken om UTS 100M te zien als een mooie trainingsprikkel. Lekker genieten en ik ga er zonder plan in, ik ben benieuwd naar het landschap en de wedstrijd.

We komen aan in Manchester, de kids hebben het fantastisch gedaan. Bodhi is inmiddels al een echte reiziger. Voor Oos is dit zijn eerste reis naar het buitenland en dan ook nog met het vliegtuig. In Manchester hebben we een auto gehuurd waarmee we naar onze AirBNB rijden in Blaenau Ffestiniog. Dit plaatsje ligt ook op de route op circa 73km.

Vrijdag middag om 13:00 is de start in Llanberis, dit is een uurtje rijden vanaf ons leistenen mijnwerkers huisje. We zijn verrot van het reizen, ook al is het 1 uurtje vliegen, maar al met al hebben we er een hele dag opzitten. We slepen nog wel alle matrassen die in het huisje aanwezig zijn naar zolder, zodat we een slaapfeestje kunnen houden met de kids. Bodhi vindt het geweldig!

De volgende ochtend ben ik niet te houden, het is mooi weer en trek mijn Altra schoenen aan voor een pre race run rondje van 10k.

Waanzinnig maar technisch en ik zak telkens weg in het landschap. Dit kan nog weleens een pittig loopje worden. Die middag gaan we erop uit en verkennen we de route. Tussendoor lekker picknicken, een woord geweldig. Heerlijk er even tussenuit met het gezinnetje!

Zoals ik eerder al zei, ik ga er zonder plan in. Echt niks voor mij, normaal gesproken werk ik alles tot in de puntjes uit. De kids liggen op bed en Jess en ik pakken mijn racevest en mijn dropbag in. Bammer, ik ben een survival blanket (nood bivakzak) vergeten. Of naja ik dacht dat ze hiermee een goud/zilver reddingsfolie mee bedoelde. Op socialmedia zien we een berichtje dat ze dit jaar heel streng zullen toezien of lopers de verplichte materialen bij zich hebben. Gelukkig weet ik online een outdoor winkel te vinden in Llanbaris die dit moet hebben. Hmm dat wordt morgen toch iets eerder naar de start om nog een survival blanket te kopen. Verder spreek ik af met Jess dat ik heel de nacht alleen doorloop en dat zij mij niet hoeft te supporten, dit vanwege de kids. Ik zal haar pas de volgende dag zien. Logistiek is dit wel een beetje gedoe met mijn sportvoeding maar het is niet anders. We hebben voor hetere vuren gestaan denk ik bij mijzelf.

Race day!

Het is gelukt, ik weet een survival blanket te kopen in een van de outdoor winkeltjes in Llanbaris. Snel door naar de start om mijn startnummer te halen en mijn spullen te laten controleren. Er staat al een lange rij en het is warm. Niet echt wat ik mij voorgesteld had bij Wales, lees regenachtig weer. Het blijft altijd een stress vol, druk moment en ben altijd blij als ik mijn startnummer heb. Ik wil mijn startnummer aan mijn racebelt bevestigen maar ik kan mijn racebelt nergens vinden. Ah nee, ook vergeten. Op de broek, op racevest spelden is niet toegestaan en wordt streng op toegezien. Nou, nog stel op sprong een racebelt zien te fixen. Gelukkig op UTMB village staat een kraampje waarbij ik er nog een kan kopen. Nu als de wiedeweer naar de start, we tellen af, ik geef Jess en de kids een kus en we zijn los!

In de eerste 24km staan twee flinke klimmen van 1000m voor de boeg! Het is warm en ik probeer goed te hydrateren.

Op 24km is ook een aidstation Glan Dena, hier zie ik Jess en de kids voordat ik de avond in ga. Ik doe er langer over dan verwacht, Jess verteld mij dat vele renners klagen over de warmte.

Ik vul mijn softflasks, voeding bij en ga er snel weer vandoor. Ik realiseer mij dat dit een pittige race gaat worden en dat ik niet te hard van stapel moet gaan.

De benen voelen goed, de klimmen en afdalingen zijn technisch, maar dat maakt het gaaf.

Echter aan de vlakken stukken is geen doorkomen aan, je zakt constant tot aan je knieën weg in het landschap. Daardoor kan je bijna geen tempo maken. Ik weet niet maar dit is niet mijn ding…

Met dat gevoel hobbel ik door de nacht naar Croesor op 86km. In Croesor is ook mijn dropbag te vinden met daarin mijn Never2 sportvoeding, schone kleding en droge sokken. Om 06:00 kom ik daar aan, veel later dan verwacht. Niet dat ik een plan had, maar je heb toch een tijd in je hoofd dat je wil finishen. Daarbij heb ik daar ook rekening mee gehouden kwa voeding. De laatste uren heb ik echt te weinig op. Ik was door mijn never2 voeding heen, en ik heb vreselijk honger in een echte vette, zoute maar vooral calorieën rijke maaltijd.

Ik ervaarde het vorige jaar ook al met de Eiger250 van UTMB. De aidstations zijn mager, natuurlijk voldoende sportvoeding van het merk Naak (sponsor van UTMB) wat ik zelf niet te hachelen vind, maar de luxe kwa eten wat ik ervaren heb tijdens andere wedstrijden is ver te zoeken. De vrijwilligers zijn daarin tegen echt toppers, ze zijn super behulpzaam en enthousiast.

Op Croesor eet ik wat rijst, doe het nodige voet onderhoud en vul mijn racevest bij.

Ik lig goed in de wedstrijd, rank 31 en mijn benen voelen goed. Echter ben ik niet meer zo enthousiast, ik mis de drive oftewel het vuur. Ik weet niet wat het is, of het komt door het parcour, geen idee. Ik denk dat het een optelling is van een aantal dingen. Ik maak een berekening en met dit tempo zal ik zondagochtend ook pas finishen.

Ik verlaat Croesor en hobbel door naar Beddgelert op 114km. Ik kom aan op het Aidstation in Beddgelert waar Jess en de kids zijn. Ik voel mij leeg, geen energie en ik merk in mijn hoofd al dat ik er klaar mee ben, maar ik durf het nog niet helemaal uit te spreken. Nog nooit eerder heb ik er over nagedacht om te stoppen. Altijd was er wel de drive om door te gaan, maar nu miste ik het vuur. Er ontbraken teveel puzzelstukjes om de puzzel compleet te maken. De puzzel klopte gewoon niet.

Ondertussen heb ik wat gegeten, mijn schoenen en sokken zijn uit en ik spreek langzaam uit naar Jess dat ik het niet waard vind om nu door te lopen. Mijn lichaam kan doorgaan, maar ik weet niet zo goed wat ik hiermee ga bereiken. We besluiten eigenlijk samen dat ik bij deze uit de race stap.

Het is grappig om te zien, Bodhi 2 jaar, weet precies wat ze moet doen. Ze komt aan met nieuwe softflask haha ze weet inmiddels niet beter. ‘Papa, zo weer lopen?’ Nee, papa is klaar met lopen. Nu ik deze woorden uit mijn mond komen weet ik, het is definitief. Ja, het is goed zo. Kijkend naar het grotere plaatje. Dit wordt mijn eerste DNF! Het is prima!

Ik lever mijn tracker in, ik neem een douche en we steken de weg over naar een terras. Waar ik een dikke burger met een biertje naar binnen werk. Het voelt voor mij niet als falen, maar ik ben eigenlijk heel trots dat ik deze beslissing heb genomen.

De wedstrijd had ik onderschat, onderschat om er zonder plan in te gaan. Het was een probeersel maar dit is niks voor mij. Voortaan maak ik gewoon weer een plan en werk ik alles tot in de puntjes uit. Ik ben van mening dat alles een reden heeft, dit had zo moeten zijn. Dezelfde nacht wordt ik om 02:00 wakker, in mijn hoofd ben ik druk, niet met de DNF van UTS 100M nee? Ik ben bezig met Crossing Zwitserland. Ik ga naar beneden pak een papier en pen en schrijf alles op wat nodig is voor de Beuker! Ja, de DNF heeft mij letterlijk wakker geschud, de focus is weer terug. Crossing Zwitserland 390k gaan we rocken!

Stay tuned!