Crossing Switzerland 390K

Een non-stop ultra trail van Vaduz in Liechtenstein naar Montreux in Zwitserland over de bekende Via Alpina route. 390km en 24000D+.

Meer info

Nog even terug naar mei 2024. “De wedstrijd had ik onderschat, onderschat om er zonder plan in te gaan. Het was een probeersel maar dit is niks voor mij. Voortaan maak ik gewoon weer een plan en werk ik alles tot in de puntjes uit. Ik ben van mening dat alles een reden heeft, dit had zo moeten zijn. Dezelfde nacht word ik om 02:00 wakker, in mijn hoofd ben ik druk, niet met de DNF van UTS 100M nee? Ik ben bezig met Crossing Zwitserland. Ik ga naar beneden pak een papier en pen en schrijf alles op wat nodig is voor de Beuker! Ja, de DNF heeft mij letterlijk wakker geschud, de focus is weer terug. Crossing Zwitserland 390k gaan we rocken!”

Lees hier het raceverslag van UTS100M

De voorbereidingen

Diezelfde nacht van mijn DNF in Wales begonnen de voorbereidingen al voor Crossing Switzerland (CS). Ik noteerde alles wat er nodig zou zijn voor een succes. Het belangrijkste, de Waarom:

De waarom ontbrak bij Ultra Trail Snowdonia maar voor CS was de waarom volkomen helder. Ik wilde mijzelf bewijzen, bewijzen dat ik het nog kon. 390k 24000 D+ finishen.

Waarschijnlijk als je dit nu leest denk je van Waarom moet jij jezelf bewijzen. Maar dat gevoel had ik heel sterk. Ik verkondig immers altijd aan iedereen; een DNF zal mij nooit overkomen, tenzij ik iets breek of ik er dood bij neerval. Natuurlijk is dit bullshit! Bij dit kaliber wedstrijden ligt een DNF altijd op de loer!

Training

2024 is een jaar waarin veel is gebeurd, een opleiding, nieuwe baan als brandweer man en de eerste maanden van onze jongste, Oos. De focus heeft daardoor niet echt op het trainen gelegen en heb ik veel meer op gevoel gelopen. Soms maakte mij dat wel wat onzeker, heb ik wel genoeg getraind voor dit soort beukers van wedstrijden? Maar na CS is het tegendeel bewezen.

‘Je kan pas presteren als het op alle verschillende eilanden goed gaat’

Een paar weken voor CS wilde ik een aantal dagen in de ‘echte’ bergen doorbrengen. Dit om specifiek te kunnen trainen,.. Een goede collega Frank was verhuisd naar Brizon in Frankrijk,  dus een bezoekje kon ik mooi combineren met een paar goede trainingen.

Trainen Frankrijk

Logistiek

Het tweede was een logistiek plan. Jess en ik wisten vantevoren dat dit een uitdaging zou gaan worden. Dit omdat we niet meer onze camper hebben en daardoor verblijven in onze te gekke tent op de camping met twee kids. En ja, de route is geen rondje maar van A naar B. Uitdagingen horen er nu eenmaal bij en dus gingen we aan de slag om een logistiek plan uit te werken.

Eerst hebben we met Daniel (mister excel en crewlid op afstand) de data van voorgaande races geanalyseerd en over CS heen gelegd om te weten hoe laat ik ongeveer bij de verschillende lifebases zou arriveren.  Tijd technisch zou dit betekenen dat ik de 1e 200km zonder hulp van Jessica op de lifebases zou moeten doen. Hierdoor had zij de tijd om om van de 1e camping in Liechtenstein naar de tweede camping in Interlaken te verplaatsen.

“Echt zoveel respect voor haar, met twee kids de tent afbreken en alle zooi inladen”

Op de camping in Interlaken zou Jess vergezeld worden door mijn moeder en zusjes. Die konden helpen met het opbouwen van de tent en op Bodhi passen zodat Jessica met Oos (jongste zoon) mij konden supporten op de lifebases.

Gear

De afstand tussen de aidstations was groot, soms 23km. En omdat ik het eerste deel zonder hulp van Jessica moest overleven en de afstand tussen de lifebases circa 50Km was betekende dit dat ik veel zelf moest meenemen. Mijn voeding had ik klaar gelegd in mijn dropbag.

Ook bij deze race kon ik weer gebruik maken van een persoonlijke dropbag. Dit is een tas  waarin ik mijn persoonlijke benodigdheden kan doen en deze wordt van lifebase naar lifebase vervoerd door de organisatie.

Daarom had ik voor deze race een groter race vest nodig. De ultimate direction Fastpack 20 was de oplossing. Niet alleen voor mijn voeding had ik een groter racevest nodig maar ook voor mijn drinken. Bij SwissPeaks kon ik het altijd goed af met drie softflask van 500ML waarvan de derde een waterfilter is.

Nu wilde ik graag toch het zeker voor het onzekere nemen en besloot ik om naast twee softflask ook een extra Camelbak (waterzak) met 1 liter mee te nemen. Pff,.. dit gaat een zwaar racevest worden. Het blijft altijd een lastige afweging, kies je voor zo licht mogelijk lopen of kies je voor een wat zwaarder vest en speel je op save.

Achteraf bleek het de juiste keuze, want de afstand tussen de aid stations was groot, warm weer en weinig water te vinden op de route.

Liechtenstein

Op 11 juli vertrokken we met het gezin richting Liechtenstein. De 9 dagen voor de start van CS kon ik mooi gebruiken om een beetje te acclimatiseren, rusten en genieten van elkaar.

Prachtig, nog een paar specifieke trainingen op hoogte. Lopen over graatjes en paadjes en baggeren door de sneeuw. Genieten en op het moment dat ik mij bedenk, ‘hiervoor doe ik het’ … Pats, boem en ik lig op mijn bek. Wat een sukkel, voor de race op je bek gaan. Mijn arm lag aardig open en de zijkant van mijn bovenbeen doet zeer en is beurs.

Haha en dan opstaan en gelijk achterom kijken of niemand je gezien heeft.

Het is warm, ik merk dat het lastig is om mijn rust te pakken met de kids. Overdag powernap doen, is niet te doen in een snikhete tent. Awg, het is wat het is.

Nog een laatste check, voeding, gear, raceplan. Een ding weet ik zeker, aan de voorbereiding ligt het niet. Alles is in de puntjes uitgewerkt. Dank, Daniël, Myrthe (Sportdiëtist), Erik, Never2 en natuurlijk Jes!

Zaterdag 20 juli 22:00  - start in Vaduz

We zijn er op tijd, dit om de race briefing bij te wonen. Er hangt een ontspannen sfeer, ik maak een babbeltje met de andere Nederlandse lopers en met andere bekende ultralopers zoals Mathieu die ik bij de verschillende evenementen tegenkom. Het is grappig, je leert steeds meer lopers kennen.

Het blijft een rot tijd om om 22:00 uur te starten. Je hebt er al een hele dag opzitten en bent voornamelijk aan het wachten tot je mag gaan.

En ja dan is het eindelijk zover, het moment waar ik lang naar uitgekeken heb; de start.

Ik voel mij relax, Luuk niet te snel starten, blijf in je sweetspot @Erik oftewel behouden lopen, luisteren naar het lichaam en heel blijven voor de TOR330.

3,2,1 Bam we zijn gestart 390k van Vaduz naar Montreux, lopen over de Via Alpine route in een prachtig decor.

Start Vaduz

Zondag 21 juni 10:18 - aankomst 1e lifebase Linthal

De eerste nacht hebben we achter de rug. Het navigeren was goed te doen, om de haverklap zijn er markeren die aangeven dat je op de Via Alpina route 1 zit. Dit wordt aangeven doormiddel van bordjes, de rood witte markering op stenen en/of bomen. Iedereen die in de bergen is geweest heeft deze markering weleens gezien. Daarnaast heb ik ook de route op mijn horloge staan, dus echt fout lopen kan niet.

Het was een warme nacht met een hoge luchtvochtigheid, zoekend naar het juiste tempo voor de race. Om kwart over tien kom ik aan bij de eerste lifebase. Ik wil hier niet al te lang blijven en alleen het nodige doen. Dit is ook de plek waar ik voor het eerst spullen uit mijn persoonlijke dropbag kan halen. Oke, stap voor stap werk ik een lijst af met wat ik allemaal moet doen.

1. Horloge, telefoon, Garmin inreach en hoofdlampen in de oplader.

2. Dropbag ophalen en racevest bijvullen met voeding en water.

3. Voeten behandelen en schone sokken aan

4. Grote boodschap op het toilet, heerlijk

5. Een fatsoenlijke maaltijd naar binnen werken

Ik realiseer mij juist op dit moment dat ik altijd zo verwend ben met een support crew en de hulp van Jess. Wat een werk allemaal en ik voel geen rust. Ik ben blij als ik weer kan gaan lopen.

Maandag 22 juli 04:57 - aankomst 2e lifebase Engelberg-Trubsee

163 kilometer, 10426 D+ en 31 uur onderweg.

Onderweg kom ik een andere loper tegen Wouter Berghuis en besluiten met elkaar te lopen tot de volgende lifebase. Ik loop eigenlijk nooit met andere, maar het bevalt mij wel. Het is gezellig, we kletsen lekker en de kilometers vliegen voorbij. Wouter heeft een jaar eerder de Via alpina route unsupported gelopen en kan mij veel vertellen over de route. De afleiding van Wouter is fijn, in mijn hoofd ben ik ook bezig met Jess en de kids. Jess heeft gisteren in haar eentje met de kids het tenten kamp afgebouwd en is met de aanhanger naar een pension gereden in Engelberg. In de hoop om mij te zien op de 2e lifebase maar dat hangt allemaal af van mijn tempo. Want volgens de berekening kom ik maandagochtend heel vroeg aan op de lifebase. De lifebase is bovenop een berg en om daar te komen moet ze met een gondel omhoog. Echter gaat die gondel pas vanaf 08:30, en by the way 05:00 is ook veel te vroeg voor haar en de kids.

‘Hey Wouter, ik zie Jess en Oos! O nee, het is een vaas met bloemen in een raamkozijn’

Het wordt donker, ik pak mijn hoofdlamp erbij en maak mij klaar voor de tweede nacht.

Dit keer dus niet alleen, maar in gezelschap van Wouter. Dat gezelschap ga ik hard nodig hebben, want ik merk al symptomen van slaap deprivatie. Gek? Normaal gesproken heb ik daar pas veel later in de race last van. Ik realiseer mij dat ik eigenlijk al 46 uur wakker ben,.. Zaterdag ochtend om 07:00 was ik al wakker, het leven met kids! Daarom is 22:00 starten een klote tijd. Het is wat het is, het hoort er allemaal bij.

Het regent al een aantal uren, maar we komen aan in het dorp Engelberg. Ik krijg een inreach bericht van Jess.

‘Jammer dat het nu nacht is, anders had je een kus gekregen van ons! KUS. We zijn zo dichtbij elkaar’

Jess en de kids slapen hier ergens in een pension vertel ik aan Wouter. En verdomd, op twee hoog zie ik licht branden in een pension. Het kan niet waar zijn, ‘Hey Wouter, ik zie Jess en Oos!’ Kijk daar. Wouter kijkt op en knikt ja. Ik begin te zwaaien maar hoe dichterbij we komen zie ik dat het een vaas met bloemen is. Het wordt tijd voor een powernap op de lifebase. Het kost veel energie om te relativeren dat dingen niet zijn wat je denkt dat ze zijn. Het is bijzonder hoe ons brein werkt, de ene keer kan ik mijn ogen gewoon niet open houden, de andere keer zie ik dingen die er niet zijn en blijven mijn ogen gewoon open. Interessant toch?

Als een zombie loop ik de laatste berg tot aan de lifebase omhoog, er lijkt geen eind aan te komen. Aangekomen in de lifebase begint het hele riedeltje weer, alleen nu ga ik ook even slapen.

Het plan is om 1,5 uur te slapen. Wouter daarin tegen gaat 3 uur slaap pakken. Echter word ik na 45 minuten wakker en is het tijd om weer te gaan. Het gaat wederom weer een regenachtige dag worden. Onderhoud van mijn voeten is een pré. Het goede nieuws is de benen voelen goed en bij de volgende lifebase zie ik Jess!

Dinsdag 23 juli 01:57 - Aankomst 3e lifebase Lauterbrunnen

238 kilometer, 14767 D+ en 51 uur onderweg.

Het tweede deel van de etappe richting Lauterbrunnen is bekend terrein voor mij. De route via Meiringen, Grosse Scheidegg, Grindelwald en Eigergletscher heb ik een jaar eerder tijdens Eiger250 ook gelopen. Het is fijn om in bekend terrein te lopen, je weet precies wat je kan verwachten en hoe je je energie moet verdelen. Wat ook fijn is dat ik weer samen met iemand loop. De Zwitser Pascal Faden, een goede snelle loper, op kortere trail afstanden. Dit gaat zijn eerste lange ultra van 200km+ worden. We kunnen veel van elkaar leren en de kilometers vliegen voorbij. Ik voel mij goed en de voeten zijn ondanks de regenachtige dagen nog in goede staat. Ik zie veel lopers op de aidstations met trench feets oftewel voeten die heel lang nat en koud zijn geweest. Als je dit niet behandeld ligt een DNF op de loer.

Het weer is inmiddels beter geworden. De zon komt door, hell yeah! In het donker passeren we de Eigergletscher, jammer dit had met daglicht super mooi geweest. Oke, focus, nu niet uitglijden anders liggen we beneden. Het valt mee, het is goed te doen, zeker in vergelijking met de sneeuwvlaktes die we al hebben gehad.

De afdaling naar Lauterbrunnen duurt lang, ik kan niet wachten om Jess weer te zien. Onderweg komen Pascal en ik verschillende lopers tegen die er aardig af liggen, Zombieland is er niks bij. Gelukkig houdt humor ons op de been!

Eindelijk om 01:57 kom ik aan in Lauterbrunnen, wat is het fijn om Jess weer te zien. Ik kan even mijn verhaal kwijt en ik hoef mij niet bezig te houden met aidstation/lifebase to do shit. We besluiten hier om wat langer te blijven zodat ik met het eerste ochtendlicht mijn race weer vervolg!

Ik voel mij sterk, maar zodra ik op de massage tafel lig wordt ik wakker van mijn eigen gesnurk. Tijd voor een dutje….

Met de opkomende zon vertrek ik weer richting de volgende lifebase Lenk op 307 kilometer.

Woensdag 24 juli 08:45 - Aankomst 4e lifebase Lenk

307 kilometer, 20056 D+ en 76 uur onderweg.

Het is warm, heel warm en we gaan drie hoge passen over. De afstand tussen de aidstations is groot, ik begin langzaam door mijn water heen te raken. Ik raak niet alleen door mijn water heen, maar mijn energie stroomt ook langzaam weg. Vanwege het slechte weer is de route aangepast en volgen we vanaf hier niet meer de Via Alpina route. Het navigeren is lastig, dit omdat we weinig zicht hebben. We klimmen omhoog door een wolkendek. Tijdens de klim kom ik mijn Zwitserse vriend weer tegen. Hij heeft het zwaar, ik besluit om bij hem te blijven. Ik loop immers toch niet voor een tijd. Achteraf gezien heeft mij dit veel tijd gekost maar het voelt goed om bij hem te blijven. Andersom als ik er doorheen zat, had hij ook bij mij gebleven.

Op aidstation Kandersteg zie ik Jess gelukkig weer en we besluiten om hier een korte powernap te doen. Ik ben inmiddels alweer 12 uur aan het lopen van de vorige lifebase en met dit tempo kom ik pas morgen ochtend aan op de volgende lifebase in Lenk.

Om 20:15 verlaat ik Kandersteg. De powernap heeft mij goed gedaan, het is tijd om te rammen. Ik neem voor de verandering weer een gel en doe mijn AirPods in en klim omhoog naar Bunderchrinde pass op 2372 meter. Om 02:42 kom ik al aan op het volgende aidstation Abelboden, veel eerder dan verwacht. Echter het laatste uur kreeg ik het zwaar, wat was ik misselijk. Ik heb het gevoel dat ik moet spugen, ben ik dan te enthousiast geweest of was het water van de boer niet helemaal oke? Jess staat er versteld van dat ik er nu al ben maar schrikt ervan hoe verrot ik eruit zie. Lijk bleek, en ben constant aan het trillen. Ik krijg niks binnen op de aidstation en ik ga even liggen.

Na 90 minuten word ik wakker, gelukkig, ik voel mij een stuk beter. Nu even goed eten en dan is het tijd voor de laatste 100 kilometer. Wat een afstanden hè?

Op Aidstation Abelboden kom ik ook weer Wouter tegen, zijn voeten zijn er slecht aan toe, maar samen verlaten we het aidstation. De eerste paar kilometers lopen we samen op maar zijn voeten vormen echt een probleem en hij kan het tempo niet meer bijhouden. Spijtig!

Whoop Whoop! 307 kilometer, Lifebase Lenk.

Het is ochtend als ik aankom op lifebase Lenk, we doen hier alleen wat nodig is. Schone kleren, onderhoud van de voeten, refill en eten. Helaas moet ik dit wel zelf doen want Jess is te laat of ik ben te snel. Gelukkig is het tweede aan de orde, dit stuk ging lekker en ik kom veel sneller dan verwacht aan.

Het voordeel is als ik alleen ben op een aidstation of lifebase dat ik veel korter blijf plakken en alleen het brood nodige doe. Met een kwartier verlaat ik al de lifebase.

Woensdag 24 juli 16:54 - Aankomst 4e lifebase Rougemont

338 kilometer, 21253 D+ en 84 uur onderweg.

Het is mooi weer, ik heb er zin in. Het is ook bijzonder hoe goed ik mij weer voel. Ik heb helemaal niet het idee dat ik al 307 kilometer heb gelopen. Dit gaat mijn dag worden! Zeker omdat het parcours redelijk vlak is en ideaal is voor flatlanders. Ik kan dan redelijk goede tempo’s lopen. Helaas, ik ben wederom weer te enthousiast, ik word vanuit het niets overvallen door extreme vermoeidheid en kan nauwelijks mijn ogen meer openhouden. Ik ren 100 meter en zit dan weer 1 minuut op een rotsblok met mijn ogen dicht. Vermoeidheid gaat vaak samen met pijn en negatieve gedachtes. En ja hoor, daar is de zenuwpijn aan de onderkant van mijn voeten weer. Tering wat doet dat pijn,.. Ik bel Jessica voor wat afleiding en schakel een versnelling terug. Dit gaat een lange wandeling worden tot de laatste lifebase. Het is een zooitje in mijn hoofd met negatieve gedachten. Voel ik nou een traan? Wtf.. geen zelfmedelijden. Rammstein op en door bikkelen! Ik heb zelfs niet meer het vermogen om te relativeren. Want ik weet uit ervaring dat wat liefde aan mijn voeten, goed eten en een powernap de oplossing is.

Ik kom aan op lifebase Rougemont, het doet mij goed om Jess, Frank en Eline te zien. Even wat grappen en dollen! Frank gaat morgen zijn 1e 160 kilometer lopen tijdens CS en Eline 100 kilometer. Wat een helden! Chapeau. Op deze lifebase serveren ze hamburgers met patat,. Echt heb ik het goed gehoord? Ja, ja kom maar door. Binnen mum van tijd schuif ik een burger naar binnen. Wat smaakt dit goed, weetje wat. Ik bestel er gewoon nog een. Eigenlijk was dit niet te bedoeling, maar Jess kreeg ik het toch voor elkaar om nog een burger te bemachtigen.

Na het eten laat ik mijn voeten verzorgen en krijg ik een lymfe behandeling, dit zorgt ervoor dat het vele vocht uit mijn voeten afneemt. Een korte powernap en dan ben ik weer herboren voor de laatste etappe. De finish! In Montreux.

Donderdag 25 juli 10:19 - Finish in Montreux

391 kilometer, 23855 D+ en 108 uur

Het is nog licht als ik de lifebase verlaat. De voeten voelen weer oké en ik kan weer hardlopen. Ik probeer dit moment te koesteren, want uit ervaring weer ik na iedere high komt een low oftewel de golvende beweging van het ultralopen. Na 15 kilometer kom ik om 23:30 aan op aidstation Rossiniere. Hier heeft Jess een heerlijke maaltijd voor mij klaargemaakt, pastei met ragout! Heerlijk.

Met een volle buik klim ik door een bos omhoog richting pass Solonmont 1602 meter. Wat een vreselijk eentonig stuk, ik zie met mijn hoofdlampje niks anders dan bomen. Het duurt niet lang of de vermoeidheid komt opzetten en langzaam transformeer ik van ultraloper is een zombie. Ik begin dingen te horen en te zien die er niet zijn, meter voor meter beweeg ik mij voort. De laatste loodjes wegen ‘altijd’ het zwaarst naja niet altijd maar nu wel. Ik voel mij vreselijk, soms lijkt het of dat ik achter mijzelf loop hele rare gewaarwording. Van de 5,5 uur tussen de aidstation Rossiniere en het laatste aidstation Chaude weet ik bijna niks meer. Ik doe de deur open van aidstation Chaude en val letterlijk naar binnen. Ik ben nog bij geest om een timer van 45min te zetten en val in al mijn kleren in slaap. Na 45 minuten word ik wakker van mijn timer, de vrijwilliger lacht en zegt wat kan jij snurken en vraagt of ik weer oké ben? Ja, ik ben oké. Ik moet gaan, ik moet gaan naar de finish. Ik trap er een bak koffie in en verlaat het aidstation.

De laatste klim naar Rochers de Naye en ik heb een fanatisch uitzicht over het meer, en ja ik ruik het meer! Kippenvel, nog een downhill en ik ben er. Wat een avontuur, wat een reis.

Het tempo neemt toe, ik rock het laatste stuk tot de finish! Om 10:19 loop ik over de Finish lijn in Montreux. 391! Kilometer van Vaduz naar Montreux. Bam!

108:19:24 Rank 33

Nu herstellen en over een paar weken de TOR330!