ZUT100 - Zugspitz Ultratrail

Een race van 164 kilometer en 8302 D+ rond de Zugspitze.

Zoals jullie weten, stelde ik mezelf vorig jaar voor een ultieme uitdaging: twee extreem zware ultratrail wedstrijden van meer dan 200 mile achter elkaar. Eerst Crossing Switzerland – 390 kilometer en 25.000 hoogtemeters – gevolgd door de mythische Tor des Géants: 330 kilometer met 24.000 hoogtemeters. Een test, niet alleen voor mijn fysieke uithoudingsvermogen, maar vooral voor mijn mentale kracht.

Fysiek voelde ik mij verrassend sterk, maar mentaal merkte ik al bij de start van de TOR330 dat mijn ‘mentale potje’ bijna leeg was. Althans, zo voelde het. Toch bleef ik doorgaan. Stap voor stap. En telkens weer verraste ik mezelf.

De Aostavallei blijft trekken. En ik voel dat mijn racevest inmiddels goed gevuld is met ervaring. Daarom durf ik het aan: dit jaar sta ik aan de start van de Tor des Glaciers – 450 kilometer, 32.000 hoogtemeters, en dit keer zonder gemarkeerd parcours. Men noemt het de zwaarste ultratrail ter wereld. Of dat echt zo is? Dat zal ik ontdekken. Maar één ding weet ik zeker: ik ga de uitdaging aan!

Ik wil jullie meenemen in dit avontuur van de TOR450, daarom kan ik jullie al verklappen dat er een verfilming komt! Super gaaf! Stay tuned!

TOR330-BIB

Vorig jaar trapte ik ook het trailseizoen af met een 100 miler: de UTS100. Die eindigde helaas in mijn allereerste DNF. Waarom? Omdat ik de wedstrijd had onderschat en geen plan had gemaakt. Ik dacht, dat doe ik wel even. Een harde, maar leerzame les: een 100 miler loop je niet zomaar. Met die ervaring in mijn achterhoofd heb ik alles voor de ZUT100 tot in de puntjes uitgewerkt, oftewel mijn voorbereiding zoals ik eigenlijk altijd doe.

Lees hier het volledige raceverslag van de UTS100.

Het is maandag 9 juni, Jess en de kids zetten mij af op de brandweerkazerne. Ik moet nog een 24-uurs diens werken voordat we kunnen vertrekken richting Ehrwald. Een paar weken eerder had ik al verlof aangevraagd zodat we die maandag al konden vertrekken, echter had ik deze niet gekregen. Bammer, maar het is wat het is.

Na appel krijg ik te horen dat ik toch verlof krijg! Heel relax. Ik bel gelijk Jess op en vertel haar het goede nieuws. Jess pakt als een gek de laatste spullen thuis en haalt mij weer op waarna we gelijk vertrekken. Gelukkig was het meerendeel al ingepakt.

Eindelijk weer in de bergen – Dinsdag 10 juni

Wat is het fijn weer terug in de bergen te zijn. Het spul ligt allemaal nog te slapen maar ik kan niet wachten om een stukje hard te lopen. Ik trek mijn hardloopschoenen aan en vertrek. Luuk, Luuk rustig, niet te enthousiast. De vorige keer moest de TOR330 nog beginnen, maar meneer had al zware spierpijn van een te enthousiaste ‘Pre race run’. Met dat wetende loop ik een behouden paar kilometers. Die middag maken we met elkaar nog een wandeling over de Ehrwalder alm. Echt een aanrader, ook zeker als je met kids bent.

Final check – Woensdag 11 juni

Woensdag is een ontspannen warme dag, een beetje zwemmen met de kids en ons uitleven in de binnen speeltuin van het resort. In de middag controleer ik voor de tweede keer of ik al mijn gear en voeding compleet heb voor de wedstrijd. Thuis heb ik al mijn spullen al gepakt.

De start is donderdagavond om 20:00u, wat betekent dat ik Jess en de kids pas de volgende ochtend bij een verzorgingspost zal zien. Volgens mijn raceplan zal dat rond 09:30u zijn en heb ik 78 kilometer afgelegd. Tot die tijd heb ik zo’n 1050 koolhydraten nodig. Mijn koolhydraten haal ik voornamelijk uit de gelletjes en drinkmixen van Neversecond. Maar tijdens het hardlopen kan ik simpelweg niet alles meenemen wat ik nodig heb — een te zwaar racevest haalt de snelheid eruit. Het is dus altijd zoeken naar de juiste balans, lees; genoeg voeding om sterk te blijven, zonder dat het extra gewicht mij vertraagt.

Race day! – Donderdag 12 juni

Ik ben wederom vroeg wakker en ik stap zachtjes mijn bed uit zodat de kids en Jess niet wakker worden. Ik zet een bak koffie waarna ik die heerlijk buiten in de frisse berglucht opdrink. Vandaag is het zo ver, een avontuur van 164 kilometer en 8302 D+. Ik heb er zin in. Ik denk terug aan mijn DNF van vorig jaar, dat laat ik mij dit jaar niet gebeuren. Het is eigenlijk een grote training voor de TOR450, zowel mentaal als fysiek.

Die ochtend rijden we met elkaar naar Garmisch-Partenkirchen om mijn startnummer op te halen. Hier zal vanavond om 20:00u ook de start zijn. Ik kijk mijn ogen uit, het event is groot opgezet en er is een gigantische expo.

Na het ophalen van mijn startnummer rijden we snel weer terug om een beetje te ontspannen.

Start Garmisch-Partenkirchen – 20:00u

Ik geef Bodhi, Oos en Jess een knuffel en loop naar de ingang van het startvak. Alleen nog een check of ik al mijn verplichte materialen in mijn racevest heb zit en dan ben ik klaar om te gaan. Gek genoeg heb ik geen wedstrijd spanning maar voor zin in het avontuur.

PANG, we zijn los!

Zoals altijd schiet het tempo na het startschot omhoog. Iedereen sprint weg alsof het een korte afstand is, terwijl we nog uren te gaan hebben. Ik geef gas, niet omdat ik mij wil laten meeslepen in de gekte, maar omdat ik de meute vóór wil blijven. Vooral richting de eerste klim wil ik niet in een file terechtkomen

De energie rondom de start is overweldigend. Het is en blijft iets magisch, het avontuur is begonnen.

27 kilometer, 1658 D+ – Pestkapelle - 23:25:27

Bij elke stap die ik zet beukt mijn racevest tegen mijn ribben. Hij is toch voller dan normaal en ik begin er last van te krijgen. Bij verzorgingspost Pestkapelle op 27 kilometer besluit ik om mijn racevest even te reorganiseren waardoor die beter zit.

Vanaf de Pestkapelle begint de lange klim naar het hoogste punt van de race: 2190 meter. Net op het moment dat het echt zwaar begint te voelen, staan we al boven. Verbaasd kijk ik om mij heen — dat ging eigenlijk best vlot. Dit is totaal anders dan de eindeloze beklimmingen van de TOR of SwissPeaks, waar het klimmen maar bleef doorgaan.

Jim Walmsley junior

We dalen af richting de 4^e verzorgingspost Hämmermoosalm op 41 kilometer. Ik voel mij goed en heb gelukkig geen last meer van mijn racevest. Ook ik maak nog steeds fouten. Ik had het racevest voor de race gewoon even moeten omdoen en controleren.

Vanuit het niets word ik ingehaald door een andere loper. Hij lijkt sprekend op Jim Walmsley! Haha, niet te geloven. Hij is alleen wat kleiner. Het is een technische afdaling en ik probeer achter Jim te blijven.

Pats! Boem! Opeens struikelt Jim over een rotsblok, blijft hangen aan een boomwortel en vliegt als een raket de lucht in. Weg is hij, van de route verdwenen! Het enige wat ik hoor is wat gekreun in de verte. Als ik het geluid volg, zie ik hem een paar meter lager, languit in het ravijn liggen. Zonder aarzelen klauter ik naar beneden, grijp ‘m bij z’n vest en trek hem weer omhoog. “Gaat het?” vraag ik bezorgd. Hij knikt. “Ik heb geen hulp nodig.”

Om 02:00 nachts kom ik aan op de 4^e verzorgingspost Hämmermoosalm. Ik besluit hier om een soepje met noedels te nemen. Dit doet mij goed en ik vervolg mijn weg in de nacht.

Ochtend in Garmisch

Het begint alweer licht te worden, nog een paar uurtjes en dan zie ik Jess en de kids weer. Daar kijk ik naar uit! Ik vind dit het mooiste moment van de dag, de wereld ontwaakt, de zachte ochtendkleuren, het is stil en fris. Soms wil ik dit weleens vergeten, maar uiteindelijk is dit een van de redenen waarom ik dit doe!

Boven aan de trap zie ik Bodhi al staan. Ze zwaait enthousiast met een grote witte vlag waarop in vrolijke letters ‘Hup papa!’ staat. De vlag is prachtig versierd. Even verderop zie ik ook Oos verwikkeld in een heus zwaardgevecht. Haha prachtig, niemand is meer veilig op de verzorgingspost.

Bodhi ging van jongs af aan al mee naar mijn wedstrijden, eigenlijk weet ze niet beter. Maar ik heb het idee dat ze nu langzaamaan begint te snappen wat papa daar eigenlijk doet. Althans… een beetje. “Papa, ben je al klaar met lopen? Kom je meespelen in de speeltuin?” vraagt ze dan. En eerlijk? Ik snap haar helemaal.

Tijdens de wedstrijd bekruipt me soms een nieuw gevoel. Het gemis van de kinderen. Vroeger voordat ik vader werd, zat ik tijdens een race volledig in mijn eigen bubbel. Alles draaide om mij en het doel. Maar nu is dat anders. De mentale ultra in mijn hoofd is misschien wel zwaarder geworden dan het fysieke stuk. En dat is oké. Het maakt de uitdaging alleen maar groter en mooier.

Oke het is nu 11:00u en ik heb 78 kilometer afgelegd. Het plan was om hier iets eerder aan te komen. De warmte is al goed voelbaar deze ochtend, dus ik heb mijn tempo iets omlaag geschroefd. Jess vult mijn racevest weer aan met gelletjes en drinken. Ik eet en drink wat en ben weer klaar om te gaan. Ik zal Jess en de kids pas weer op 111 kilometer zien op verzorgingspost Hubertushof.

111 kilometer, 6329 D+ – Hubertushof / Reindlau - 20:14:21

Het is inmiddels alweer eind van de middag en eerlijk gezegd ben ik daar blij mee. Het is vandaag écht bloedheet.

Met dit soort temperaturen is goed hydrateren cruciaal, dus heb ik inmiddels mijn derde softflask met waterfilter gebruikt. Het is zó warm dat de organisatie zelfs heeft besloten om de tijdslimieten aan te passen. Iedereen doet er langer over dan verwacht. Ik ook.

Voor mij draait deze wedstrijd vooral om één ding: een stevige trainingsprikkel richting de TOR450. Ik wil dit parcours goed doorkomen en vooral veel tijd op mijn voeten in de bergen doorbrengen. Niet dat ik slecht lig in de wedstrijd, ik sta momenteel op plek 23 maar mijn focus ligt daar helemaal niet.

Ik kom aan bij de verzorgingspost en ben blij om Jess en de kids weer te zien. Jess heeft een noodles voor mijn klaar gemaakt. Heerlijk, hier ben ik aan toe. Ze maakt mijn racevest weer gereed en we bespreken de aankomende etappe. De volgende verzorgingspost ligt op 119 kilometer en is goed beloopbaar. Nadat ik de soep op heb besluit ik om snel weer door te gaan.

Inderdaad, dik een uur later kom ik al aan op verzorginspost Mittelwald 119 kilometer. Heerlijk om na al dat klimmen en dalen weer even op ‘tempo’ te lopen. Daar zijn we goed in lees; wij Nederlanders doen niks anders.

Ik stop niet bij de verzorgingspost en loop meteen door. Onderweg kijk ik even om mij heen hmm, ik had Jess en de kids hier eigenlijk wel verwacht. Ach, denk ik, het zal wel. Nog geen kilometer verder zie ik ze ineens staan... in een speeltuin.Ja, natuurlijk. Dat is véél leuker. Bodhi roept nog enthousiast: "Papa, kom je meespelen?”. Ik lach, maar weet ook: dit is het laatste moment dat ik Jess en de kinderen zal zien tijdens de race. Vanaf hier rijdt Jess met de camper richting de finish, waar ze samen met de kids op een parkeerplaats zal gaan slapen. En dan, een half uurtje voor ik verwacht te finishen, maakt ze de kinderen wakker zodat ze daar zullen staan, klaar om me op te wachten bij de eindstreep.

De avond valt… ik ben leeg.

Ik voel het aan alles. Mijn tempo zakt, mijn hoofd draait overuren. Flitsende beelden schieten voorbij. Geluiden die er niet zijn. De zonnige dag van eerder lijkt een herinnering uit een ander leven. Niet zo gek, ik ben inmiddels al meer dan 39 uur wakker. Maar ik weet precies wat er aan de hand is.

Mijn lichaam schreeuwt om brandstof. Het is leeg. En er is maar één remedie: een goede maaltijd.

En eh… een toilet. Voor een grote boodschap. Dan, eindelijk: verzorgingspost Schloss Elmau. Kilometer 130. Hell yeah! Ze hebben hier gekookte aardappelen!

Ik werk er zes naar binnen alsof het Michelin-sterren zijn, en prop er nog vijf in mijn racevest voor onderweg. Als toetje trakteer ik mezelf op een Never2 cafeïnegelletje. Heerlijk. En dan nog dat ene belangrijke puntje op de checklist… Grote boodschap? Check. Ook dat is geregeld.

Nog één klim naar 2000 meter

Klaar voor het volgende stuk en ook meteen het laatste. Nog één klim naar 2000 meter, en dan de lange afdaling naar de finish. In het vorige stuk ben ik ingehaald door een paar lopers. Normaal zou dat aan me knagen, maar nu niet. Ik kijk naar het grotere plaatje. Die aardappelen? Goud waard. Ik voel de energie terugkomen, mijn hoofd is weer scherp en het belangrijkste: ik ren weer!

Boven op de top zie ik in de verte de lichtjes van Garmisch-Partenkirchen. Het einde is in zicht.

Het avontuur zit er bijna op. Ik bel Jess. “Ik sta op de laatste top,” zeg ik, “en ik ga rocken naar de finish.” Ik besluit niet meer te stoppen bij de tussenliggende verzorgingsposten. Gewoon dóór.

De golvende beweging van mijn gemoedstoestand blijft bijzonder, het ene moment leeg en zwevend, het volgende moment weer vol vuur.Mijn knieën krijgen het zwaar te verduren tijdens de afdaling: van 2000 meter duik ik rechtstreeks naar 700. Ik voel ze goed, maar ik kan nog prima door.

Ik zet nog even aan… en om 03:45 uur loop ik als 31^ste van de 247 over de finishlijn.

ZUGSPITZ ULTRATRAIL is echt een aanrader! Een groot evenement met een super goede vibe!

Volgende wedstrijd GTC100! Stay tuned!