Raceverslag Swisspeaks 360 2023
- Luuk van der Jagt
- 25 okt 2023
- 23 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 1 dec 2024
I know, het heeft even geduurd maar hierbij het beloofde raceverslag…
Vrijdag 18 augustus eindige ik mijn presentatie over het SwissPeaks 360 (SP360) Revanche avontuur met de woorden ‘de definitie van avontuur is; een onderneming waarvan de uitkomst niet bij voorbaat vaststaat’. Op het moment dat ik deze woorden uitsprak zei er een klein stemmetje in mijn hoofd, natuurlijk staat de uitkomst vast. Ik ga deze wedstrijd gewoon rocken, net zoals vorig jaar. Vorig jaar lukte het ook en dit jaar ging de Eiger250 toch ook super.
Onderschat, Swisspeaks is echt een pittige ultra die je niet mag onderschatten en waarvan de uitkomst zeker niet bij voorbaat vaststaat. Ik was vooraf ervan overtuigt dat ik deze race gewoon zou uitlopen, maar zo vanzelfsprekend is dat eigenlijk niet. Vorig jaar wist ik niet wat komen ging, dus laat je alles op je afkomen en nu weet je wat je kan verwachten. Op momenten dat je er even doorheen zit en je weet welke etappe er gaat komen, maakt dit je soms wel wat onzeker en is het eerder een nadeel dat ik deze race voor de tweede keer doe. That’s part of the game. Desalniettemin ben ik super trots dat ik dit ultra avontuur samen met mijn crew wederom weer gerocked hebt. Een doordacht raceplan en iets meer ervaring zorgde ervoor dat ik 8 uur sneller was dan vorig jaar en dan was de route nog wel 5k langer. Bam! 365KM | 25900 m D+ | 26900 m D- | 111:41:12
In een notendop
SwissPeaks 360 (SP360) is een ultra trail race van ‘je raad het al’ circa 360 kilometer en 26000 hoogtemeters door de Zwitserse bergen. Het is een non-stop race van A naar B, dit wil zeggen dat de tijd alsmaar doorloopt vanaf de start in Oberwald tot aan de finish in Le Bouveret.
In 2022 liep ik deze race voor het eerst, in een tijd van 119:35 uur. Toen voornamelijk bezig met de zoektocht naar mijn fysieke maar vooral mentale belastbaarheid en nu vooral met het moment. Genieten van het ruige berglandschap, het lang alleen zijn en van het afzien.
Juli 2023, Eiger250 met Jean-Paul
Na de SP360 editie van 2022 wist ik het zeker, dit is een discipline binnen het ultra lopen wat ik echt gaaf vind en waarin voor mij alles samenkomt. Iets wat je gaaf vindt, daar wil je meer van, dus kwam het idee om in 2023 twee grote 200K+ ultra trail wedstrijden te plannen. Eiger250 met op papier 18000 hoogtemeters en nogmaals SP360. Tussen de twee wedstrijden zat een actieve rustperiode van 7 weken, moet kunnen toch?!
Echter voor de Eiger250 moest ik op zoek naar een teammaatje, omdat dit een duo race is. Via social media zocht ik contact op met Marijn met de vraag of hij dit avontuur met mij aan wilde gaan. Zijn antwoord was; ja, dus zogezegd zo gedaan, schreven we ons in voor de Eiger250.
Helaas raakte Marijn geblesseerd, dus ik moest noodgedwongen om zoek naar een ander teammaatje. En ja.. die liggen niet voor het oprapen. Tijdens Houffa trail in België leerde ik Jean-Paul kennen. Hij trainde voor de PTL, maar dit ging voor hem helaas niet door. Te mooi om waar te zijn, het klinkt misschien cliché maar het had zo moeten zijn dat wij elkaar hier troffen. Een ultra loper, die getraind had voor een grote ultra race die voor hem niet door ging en ik juist op zoek was naar zo iemand. Al snel vroeg ik JP of hij het zag zitten om met mij de Eiger250 te lopen. Dat wilde hij wel, bam! Team Bollenboys was een feit!
Op 12 juli liepen wij de Eiger250 in een tijd van 68 uur. Dit was goed voor een 11e plek, niet gek voor twee bollenboys die elkaar nog niet heel lang kenden en amper met elkaar getraind hadden. Thanks Jean-Paul voor dit mooie avontuur.
Wil je meer over dit avontuur lezen, check even onze Instagram.
Voorbereidingen voor SP360 2023
Ook voor dit jaar wilde ik graag weer een support crew mee hebben naar Zwitserland. Dit omdat ik het gewoon onwijs leuk en gezellig vind. Je maakt met elkaar memorabele momenten mee waar je het jaren later nog steeds over zal hebben. Maar ook, het lopen met een support crew kan het verschil maken in een wedstrijd.
Dit jaar bestond de crew uit Frank, Daniël, Martijn, Jess en Bodhi.
Tijdens ons eerste crewoverleg vertelde ik mijn crew dat ik niet alleen SP360 uit wilde lopen zonder een wandelende zombie te zijn, maar ik wilde ook sneller zijn dan vorig jaar. Uit ervaring van de afgelopen ultra’s maakten we een lijstje met punten die we konden verbeteren.
1) Voeten
Het voeten probleem, na circa 160 kilometer krijg ik elke keer waanzinnige pijn aan de onderkant van mijn voet. Het lijkt op een soort zenuwpijn, of dat iemand met een mes steekt aan de onderkant van mijn voorvoet. Dit zorgt ervoor dat tempo’s lopen bijna niet meer gaat en ik voortdurend bezig ben met de pijn.
Ik besloot om een afspraak te maken bij een podoloog om te kijken of we dit probleem konden tekkelen. Echter is het een lastig verhaal omdat ik op het moment van naar de podoloog gaan ik geen pijn ervaar. Ik was al aan het experimenteren met Altra schoenen, deze hebben een brede voorkant en 0% procent drop. En tijdens de Eiger heb ik hier heerlijk op gelopen, alleen nog wel (nu na 180km) weer die klote pijn.
De podoloog had het idee dat, onder andere, een op maat gemaakt zooltje voor in mijn schoenen wellicht een oplossing kon zijn voor mijn probleem. Hiermee zou ik mijn voorvoeten wat ontlasten en het zorgt ervoor dat mijn gewrichtskapsel minder snel overbelast raakt. Klinkt mooi, maar eerst zien en ervaren.
Ook moest ik liever zijn voor mijn voeten. Door wat oefeningen te doen en wat tools die ik heb ontvangen, train ik de mobiliteit van mijn voeten.
Conclusie, de hele race heb ik met mijn zooltjes gelopen. De pijn kwam wel, maar later dan verwacht en het was behapbaar.
2) Slaapdeprivatie
Ik noemde het hierboven al, vorig jaar was ik een wandelende zombie. En aangezien het geen wandelvakantie is, moet er een betere slaap strategie komen. Dan zou je denken dat je meer moet slapen, maar nee onze conclusie was om effectiever te slapen en het te houden bij max 1 slaapcyclus. Vorig jaar ging ik pas slapen na 48 uur dat was echt te laat merkte ik, en daar heb ik denk heel de wedstrijd last van gehad. Het plan zag er als volgt uit:
Life base | Afstand (cum) km | Stijging (cum) m | Slaaptijd uu:mm | Doorkomsttijd plan |
Grimentz | 158,8 | 12.280 | 0:30 | 04-09-2023 20:36 |
Grande Dixence | 196,5 | 15.356 | 01:30 | 05-09-2023 08:02 |
Finhaut | 268,1 | 20.856 | 01:30 | 06-09-2023 08:13 |
Morgins | 319,4 | 24.770 | 01:30 | 06-09-2023 20:14 |
Het plan voor nu was om slaap te pakken na 36 uur, dan heb ik er circa 160k opzitten. Ik gok dat dit het juiste moment is voor mijn eerste powernap, zodat ik daarna weer fris en fruitig ben. Het blijft lastig en een momentopname. We gaan ervaren hoe dit slaap plan zal uitpakken.
3) Voeding
Ook het voedingsplan van vorig jaar is samen met Myrthe (diëtiste) nog eens onder de loep genomen. Paar aanpassingen gedaan en dit jaar geen BCAA (bepaald supplement voor spierherstel) meer voor Luuk. Gatver, wat was dat vies. Myrthe, je bent een topper!
Eindelijk is het zover!
Op 29 augustus reed ik samen met mijn maatje Frank weer richting Zwitserland. Dit keer niet in de Blue Van (camper), want die hebben Jess en ik verkocht. Bammer.. Maar in een auto die tot aan het dak toe vol zit met kampeer zooi. Weer een paar dagen eerder om een beetje te acclimatiseren. Het voelt vertrouwd, ik ben helemaal in mijn element. Lekker hobbelen door de bergen, lekker eten en voorbereidingen treffen voor de race. Het leuke is dat Frank dit jaar ook een afstand gaat lopen. 100km, wat een held.
Het klinkt misschien gek maar deze dagen mogen van mij nog wel wat langer duren. Natuurlijk heb ik zin om te starten, maar dit zijn ook heerlijke dagen.
Wat veel mensen niet weten, is dat de aanloop naar de race niet vlekkeloos verliep. Een dag na mijn presentatie over het SP360 avontuur, kreeg ik last van een hardnekkige buikgriep. Helemaal ruk. Deze ellende heeft een week geduurd. Maar dit ter zijde.
Ondertussen zijn Jess en Bodhi ook (met het vliegtuig) aangekomen in Zwitserland en is Daniël onderweg met de auto. Die zal de start net missen. Maar niet getreurd, achteraf heeft deze held bijna elke aidstation gezien, dag en nacht. Dinsdag zal Martijn ook aansluiten, die is tijdens mijn start zelf ook bezig met zijn avontuur. De Iron Man in Sell Am See.
Zondag 3 september 10:00 – Start in Oberwald
Hoe relax ik vorig jaar aan de start stond, hoe iets nerveuser ik nu was. Misschien omdat ik toch wat onzeker was, ik had immers buikgriep gehad. Maar tegelijkertijd ook onwijs veel zin in dit avontuur, lekker afzien en hardlopen door een prachtig landschap. Zoals ik vaak zeg, ik heb dat gewoon nodig een paar keer per jaar.
Leuk om bekende ultra lopers te zien zoals Mathieu en Evariest. Het blijft ook een bijzonder gezicht om al die Aziatische lopers te zien vooraan bij de start. Ze zijn gekleed in de meest fancy outfit, felle kleuren en overal knuffeltjes en gekke gear. Er liep zelfs een loper met 8 appels in zijn heuptas. En owja, vergeet de selfiestick niet. Maar waar ze bij de finish zijn? Geen idee, daar zie ik ze nooit.
Nu ik dit race verslag schrijf huppelt mijn dochter Bodhi vrolijk door het huis en hoor ik ‘Hup papa, hup papa. Papa boven, papa bergen?’ Prachtig, voor iedereen is dit een ervaring geweest wat niet snel wordt vergeten.
De eerste kilometers richting lifebase Fiesch (op 50 kilometer) gingen lekker. Ik had mij voorgenomen om rustig aan te starten en dit lukte ook goed. Het tempo in de eerste 2 dagen waren gelijk aan vorig jaar, maar voor mijn gevoel ging ik veel relaxter van start. Ik snapte niet dat iedereen er al zo’n wedstrijd van maakte, de wedstrijd begint immers pas bij 80 procent.
Om 6 uur ‘s avonds, alsof deze Nederlander wist dat het etenstijd was, kwam ik aan in Fiesch. Vorig jaar kon ik hier alleen maar een soepje naar binnen krijgen (had ik achteraf dus al veel te veel gegeven). En nu at ik hier een flink bord met pasta, kip, groenten en een lekker sausje. Dit spoelde ik natuurlijk weg met de welbekende Radler 0.0. Heerlijk! Ik heb weer alle energie om de eerste nacht in te gaan. Het zijn 2 zware toppen naar de volgende aidstation waar ik Daniël weer ga zien. Van 1062 m, naar 2561 m (Saflischpass), naar 1072 m, naar 2600 m (Nanzlicke). Het is een heldere nacht met vele sterren. Ik hoef mij niet te vervelen onderweg, want overal om mij heen zie ik de zwarte contouren van de bergen. Hoe alleen je denkt te zijn in deze omgeving, zie je ineens een herder met wel honderden schapen, wat een prachtig gezicht. Ik begroet de herder en loop door.
Lifebase Eisten, met ondertussen 106 kilometer in de benen
Met zonsopkomst kom ik aan bij de tweede lifebase Eisten (op 106 kilometer met ruim 7000. hoogtemeters in de benen). Daniël heeft alles weer netjes klaar staan zoals gepland. Accu’s van hoofdlampen, horloge, InReach etc. wordt opgeladen terwijl ik ruime keuze aan versnaperingen heb. Ik doe een setje schone kleding aan, verwissel mijn sokken en schoenen en het is weer tijd om te gaan. Zoals in de crew overleggen besproken werken we de checklist af zodat we geen onnodige tijd verdoen op de aidstations. Ik trek mij gevulde racevest weer aan en vraag aan Daniël of hij wel voldoende slaapt…
Note Daniël:
⁃ Sokken verwisseld, voeten ingesmeerd. Ze hebben er nog nooit zo goed uit gezien, aldus ons beest.
⁃ Heeft polenta met rode saus (jawel!) gegeten en daarna kwark.
Ik blijf hier maar kort, want ik weet dat ik over 10 kilometer Jess, Bodhi en Frank ook weer ga zien. Dit jaar zie ik hun wat minder op de aidstations, aangezien Jess met een dikke buik rond loopt en zij en Bodhi ook wel hun rust moeten pakken. Maar of Jess echt die rust heeft kunnen pakken, dat is natuurlijk een tweede. Zij is ook non-stop met de race bezig. En Frank moet natuurlijk zelf ook zijn rust pakken voor zijn eigen wedstrijd.
Alleen even m’n ogen dicht doen is al erg lekker..
In Grachen zum See had ik even een dipje om m’n ogen open te houden. Ik ben hier ondertussen al 22 uur onderweg. Ik lig even 5 minuten op de grond, maar slaap niet. Alleen even m’n ogen dicht doen is al erg lekker. Koude koffie, Radler, vanillepudding, aardappel quiche met kaas en een stokbroodje, prima ontbijt toch? Schoenen en sokken wisselen en gaan met die banaan! Het is tenslotte geen wandelvakantie.
Ik begin deze maandag morgen met een klim van 1800 meter stijgen naar Augstbordpass. Het is wederom erg warm. Waar ik kan drinken, vul ik mijn softflask bij met water en dompel ik mijn hoofd in het koude water. Een ding is zeker, een tekort aan vocht krijg ik sowieso wel. Met dit weer is het niet bij te drinken, maar ik doe mijn best. Er zijn stukken waar soms niets te vinden is. Gek genoeg is mijn reserve softflask eigenlijk altijd nog vol bij de aidstation, omdat ik toch altijd bang ben om echt helemaal zonder te komen.
Mijn eerste dutje op lifebase Grimentz
Die avond zit ik op 166 kilometer, bijna 33 uur onderweg, lifebase Grimentz. De eerste post waar ik een dutje mag doen volgens het plan wat we vooraf hadden bedacht. Gelukkig is het nu rustig binnen en speelde de DJ buiten zijn plaatjes. Vorig jaar deed hij dit binnen en kon ik niet echt lekker m’n rust pakken.
Tijdens de pasta en pannenkoeken vertel ik mijn crew dat ik mij realiseer dat deze race toch echt wel een pittige ultra is. Technisch terrein en alleen maar klimmen en dalen. Ik was de pijn van vorig jaar even vergeten. Gelukkig maakt het toetje (een grote bak met tiramisu) een hoop goed, neem ik nog een lekkere eiwitten shake en is het tijd voor een douche en een dutje. Zo gepland, zo gedaan, precies na 1,5 uur kwam ik zelf alweer naar beneden en heb ik de energie om de tweede nacht in te gaan.
De slaap heeft geholpen en ik ga lekker deze nacht. Waar ik vorig jaar heel lang deed over het stuk naar de 200 kilometer, kwam ik nu een stuk eerder dan verwacht aan in Grand Dixence. Daniël stond mij alweer op te wachten bij de grote dam. Het blijft toch een lekker gevoel als je de 200 kilometer hebt aangetikt. Het is ‘nog maar’ 170 kilometer, doe je zo! 😉
Grand Dixence
Note Daniël:
- Hij zei gelijk dat hij op de 200 km zit!😉 Ik moet zeggen dat ik het opmerkelijk vind hoe goed hij er uit zag, veel beter dan gisterochtend. Verder opmerkelijk, hij hoorde vannacht weer wat dingen die er niet waren maar niet echt last van. Hij zei ook tijdens het eten dat hij het gek vond om te zeggen maar dat hij het gevoel had dat het goed gaat komen.
Ik voelde mij goed, wel moe, dus zoals het plan was heb ik hier weer even 1,5 uur mijn ogen dicht gedaan. Daniël was nog geen eens de kamer uit of ik lag al in een diepe slaap. De slaapcyclus van 1,5 uur klopt precies bij mij, want ik word weer exact na 1,5 uur wakker. Goed gegeten, goed gedronken, opgefrist en ik ben weer klaar voor de volgende etappe. Grand Desert staat op de planning voor de komende 20 kilometer. Oftewel, de komende kilometers zullen bestaan uit veel scrambling. Blij dat ik halverwege een kleine aidstation tegenkwam waar ik mij kon volgieten met vocht. Man, wat was het heet deze dag. Ik ben blij dat ik dit technische stuk overdag heb, want ik kan mij voorstellen dat dit ‘s nachts nog meer een uitdaging is.
Om half 5 ‘s nachts kom ik aan in Prassurny. Onderweg kwam ik alle bekende plekjes weer tegen waar ik vorig jaar flinke mentale struggles had. Vorig jaar was ik hier echt een zombie.
Nu ging het opzich wel, voelde wel de pijn in mijn voeten komen en ik wilde ook graag weer even mijn ogen dicht doen, maar het ging zoveel beter dan vorig jaar. Het is ook niet gek dat je je gesloopt voelt na bijna 3 dagen onderweg te zijn. Vorig jaar ging ik op deze post 2x slapen, omdat ik niet lekker wakker was geworden na de eerste keer. En alsof dit gewoon in je hoofd zit had ik nu vooraf al tegen mijn crew gezegd, “Als ik heel brak wakker wordt, dan wil ik nog langer slapen”. Wat een bullshit achteraf, want inderdaad, ik werd niet lekker wakker, althans, dat zei ik. Ik houd mijzelf gewoon voor de gek. Tuurlijk ben ik moe, maar mijn hoofd maakt misbruik van de herinnering van vorig jaar. Ik besluit om toch een tweede slaap te doen. Heb ik geslapen? Nee, eigenlijk lag ik alleen maar wat te rusten en na een uur kwam ik fris en fruitig naar beneden en weer klaar voor het volgende stuk. Bizar dat dat duiveltje in je hoofd de overhand soms weet te pakken.
Ik vervolgde mijn weg naar Trient. Een flinke puist naar 2665 m (Fenêtre d’Arpette) met echt een technisch steile afdaling, 1330 m dalen in 8,7 kilometer. Ik kom flink verrot aan in Trient. De afdaling heeft de pijn in mijn voeten flink verergerd, waardoor ik ook een paar keer de grond heb gekust. Ook heb ik het koud, terwijl het super warm is. Met mijn donsjas aan probeer ik weer wat eten. Ik krijg niet zoveel binnen, terwijl ik wel een hongergevoel heb. Achteraf hoorde ik dat mijn crew zich best wel zorgen heeft gemaakt om mij na deze post. Zelf heb ik dit niet zo ervaren. Ik weet dat het nog een kleine 7 kilometer is tot weer een grote lifebase (Finhaut), dus ik wilde ook gewoon weer door.
Finhaut, pure wellness
Na een snelle 2 uur kwam ik weer heel fris aan in Finhaut. Een wereld van verschil hoe ik bij de vorige post was. Zo zie je maar dat elke kilometer anders is en dat de race een golvende beweging is.
Omdat de klachten in mijn voet verslechterde ben ik toch even langs de podoloog op de lifebase geweest. Aangezien het nog even zou duren voordat die man er zou zijn, mocht ik eerst nog even op de massagebank liggen. Wat hebben we hier gelachen met zijn allen. Het was heerlijk, maar na 270 kilometer in de benen voelt dit eigenlijk als pure marteling. Zeker nadat Frank ineens zei dat hij mijn temperatuur wilde meten (dit was in opdracht van mijn diëtiste, aangezien mijn crew zich bij de vorige post zo’n zorgen maakte). Mijn gedachte dwaalde al rond dat er ineens iets tussen mijn billen moest. No way! Ik voel mij goed en er gaat niets gebeuren. Okee, okee, onder mijn oksel is prima. Alles was goed en ik kon weer ontspannen naar de podoloog. Totdat hij ineens met een mesje bij mijn blaren zat. Die blaren heeft hij er gewoon afgesneden en ingetapet. Okee, genoeg gelachen, tijd om even mijn ogen dicht te doen. Je kan zeggen wat je wil, ik ben altijd een beetje sceptisch over een masseur tijdens wedstrijden, maar m’n benen voelde echt super hierna.
De laatste 100 kilometer gaan van start, oftewel, Frank zijn race afstand.
Voor Col ’d Emaney werd ik ingehaald door de Belg Evariest. Eindelijk iemand om mee samen te lopen en gewoon Nederlands kan praten. We knallen de col op en rammen door naar aidstation Auberge de Salanfe op 283km. Ik voel mij echt super goed wetende dat dit vorig jaar echt een kut stuk is, want mijn horloge stopte er toen mee. Als verassing stond Rob hier toen.
We eten aardappelen met zout en ik eet een blik augurken op. Evariest vertrekt iets eerder en ik zeg dat ik hem zo wel inhaal. Ik babbel nog wat met de vrijwilligers en zie in mijn ooghoek een groot boek liggen met daarin allemaal stukjes tekst van lopers. Ik bedacht mij hoe leuk het zou zijn om een tekst voor frank in dit boek te schrijven, hij doet de 100 km en komt hier ook langs. Maarja wat zet je dan neer? Mijn creativiteit liet mij in de steek. Het enige wat op papier kwam was: Ouwe trekpop, succes! Groetjes, Luuk. (Lekkere tekst Luuk..)
Ik stap naar buiten en waan mij een weg in het donker, af en toe zie ik in de verte het hoofdlampje van Evariest. Mmm balen die ga ik niet meer inhalen.
Klimmend richting Col de Susanfe word ik overvallen door vermoeidheid en kan lastig mijn ogen openhouden. Ik zoek een rotsblok om even tegenaan te leunen en mijn ogen dicht te doen. Terwijl ik mijn ogen dicht doe realiseer ik mij dat dit onverstandig is. Het is erg steil. Ik klim verder omhoog en er lijkt geen eind aan te komen. Eenmaal boven ga ik liggen, midden op de col en staar naar de sterrenhemel. Ik wil zo graag even mijn ogen dicht doen, maar dit is niet de plek voor een powernap. Ik moet eerst afdalen.
Ineens herinner ik mij dat hier ergens een berghut moet zijn, en ja dat is ook zo; La cabane de Susanfe. Ik kijk of de hut open is maar nee hij is gesloten en alles zit op slot. Ik loop een rondje om de hut heen, en ja het kan niet waar zijn, er staat een beach stoel die zegt; Luuk ga maar zitten en doe een powernap. Ik kijk omhoog richting Col de Susanfe, maar ik zie geen lichtjes, geen andere lopers. Ik doe mijn racevest af en doe mijn regenjas aan en plof neer in de stoel voor een powernap… Al snel word ik wakker en heb het vreselijk koud. Klappertanden en kan mijzelf niet warm krijgen. Ik denk bij mijzelf, lekker handig Luuk, Amateur, dit kon je weten! Ik moet bewegen, door gaan. Ik hobbel verder en kijk nog een keer achterom richting Col de Susanfe, nog steeds geen lampjes.
Beetje bij beetje krijg ik het warmer, maar realiseer mij dat ik een flink jasje heb uitgedaan door de kou. Ik voel mij ellendig, trek in vet eten en spreek met mijzelf af dat ik bij de volgende aidstation mag slapen… Ik daal af aan de kettingen. Het lijkt erop dat ik in de verte een hoofdlampje zie van een andere loper. Dit zorgt voor nieuwe energie en het tempo neemt langzaam toe en loop ik in op de loper. Het blijkt Mathieu te zijn, de altijd lachende fransman. Het eerste wat hij in gebrekkig Engels zegt is; Hi Luuk, goed je te zien. Hoe gaat het met je voeten? Samen lopen we naar Barme.
Toen we later terugkeken op mijn Garmin InReach bleek het helemaal geen kort powernapje te zijn geweest op die lekkere beach stoel, maar had ik gewoon drie kwartier lopen ronken en was ik blijkbaar ingehaald door Mathieu. Haha, oeps!
Linksom of rechtsom, ik ga slapen in Barme
Ondertussen zit ik op bijna 300 km. Daniël en Martijn staan met smart op mij te wachten. Het enige wat ik uitkraam is dat ik heb zo’n trek heb in vet eten en ga hoe dan ook slapen hier. Volgens de jongens is slapen geen optie hier. Geen optie? Ik wil en moet gewoon echt even slapen.
Martijn heeft zijn slaapmatje uit de auto gehaald en in het gras met al mijn kleren aan lig ik te snurken. Tussendoor word ik af en toe wakker, omdat ik koude handen aan mijn voeten voel. Daniël is namelijk bang dat ik weer onderkoeld raak. Ik maak mij niet zo druk, ik ben vooral blij dat ik lig met een goed gevulde buik van de pasteitjes met ragout.
Genieten als je crew dit voor je maakt midden in de nacht. Minder genieten voor hun, want zij hadden gehoopt dat ik even een snelle refill deed en weer door zou gaan. Dan konden hun ook weer even een paar uurtjes slaap pakken in de vroege ochtend, want overdag was het voor de crew ook te warm om te slapen. Maar goed, de crew was achteraf erg blij dat ze deze post in het ochtendlicht hebben gezien, want wat is het hier prachtig.
BAM, 300 kilometer!
& de verjaardag van Jess is begonnen. Vooraf had ik heel erg gehoopt op haar verjaardag te finishen, maar zoals jullie misschien al weten is dit net niet gelukt. Ik besluit haar sowieso even te bellen. Zonder alle apps te openen, druk ik alleen maar even op het belicoontje. Fijn om haar even te horen op deze prachtige laatste ochtend.
Op naar Chaupalin. Dit aidstation kan ik mij nog goed herinneren, omdat dit vorig jaar de laatste post was waar ik Rob had gezien, waarna hij weer naar huis ging.
Ik zie Martijn en Daniël al vanaf een afstand zwaaien. Toch een ander plekje dan vorig jaar, maar het zal wel.. Ik wil gewoon graag even naar het toilet. Na het toilet werd ik verrast met een heerlijk ontbijtje. Tijdens het eten hebben we het er nog over dat het wel een rustige post is en dat er eigenlijk ook geen vrijwilligers rondliepen. Toen kwam er ineens een norse Zwitserse man naar buiten, die in gebrekkig Engels zei, “Het is hier geen camping, gaan jullie ook nog wat bestellen?”. We keken elkaar aan en realiseerde ons dat dit geen aidstation was, maar een restaurant. Oeps, het tekort aan slaap begon ook bij de crew hun tol te eisen blijkbaar. Niet gek ook, ook voor hen was het alweer de volgende korte nacht op rij. De post bleek uiteindelijk het hutje ernaast te zijn op nog geen 100 meter verder.
Verjaardagsfeestje Jess op lifebase Morgins – 319K
Ik kijk er ontzettend naar uit om Jess en Bodhi weer te zien. Niet omdat ik een zware klote nacht gehad had maar omdat ik Jess wil feliciteren met haar 32e verjaardag. Ik probeer zo snel mogelijk te lopen naar Morgins en dat lukt. Waar ik vorig jaar alleen nog maar kon wandelen, loop ik nu in een behoorlijk tempo, althans dat gevoel heb ik. Ik kom het dorp binnenlopen en ik zie precies Jess en Bodhi de auto parkeren. Mijn gevoel wordt bevestigd, deze etappe ging dus inderdaad snel en mijn crew had mij nog niet verwacht. Ik loop de lifebase binnen waarna Jess en Bodhi komen. Ik geef ze een knuffel en feliciteer ze.
Al snel komt de rest van de crew binnen en we vieren Jess haar verjaardag met tiramisu, donuts en macarons. Leuk! Het is warm en druk binnen. Ik wil even naar buiten, even zitten in de schaduw. In het oorspronkelijke race plan zou ik hier 1,5 uur gaan slapen, maar omdat ik in Barme al een powernap had gedaan, wilden we de 1,5 uur in Morgins overslaan. Buiten in de schaduw slaat de vermoeidheid wederom toe. Mijn ogen vallen dicht en ik besluit toch om even wat te slapen.
Dit is tevens de laatste lifebase en ik weet dat ik de laatste 45k niet moet onderschatten. Lees het race verslag van vorig jaar en je begrijpt waarom. Na drie kwartier word ik wakker en is het tijd om te gaan. Nu ik dit typ denk ik bij mijzelf, ik moet harder voor mijzelf zijn, ik had gewoon niet buiten moeten zitten, bij binnenkomst voelde ik mij kiplekker. Ik had gewoon direct moeten gaan. Waarschijnlijk is dit wat kort door de bocht, je weet niet waar je goed of niet goed aan doet. Wellicht was het zonder die drie kwartier slaap weer ellende geworden het laatste stuk…
Relax, het is twee uur in de middag. Ik stel mijzelf een doel, voor het donker aankomen in Chalet de Blancsex een aidstation op 337k. Zoals ik hierboven al vermelden ‘het laatste stuk moet je niet onderschatten. Vorig jaar vond ik dit echt een sadistisch stuk. Het enige verschil met nu is dat ik mij veel beter voel en ik niet in het donker loop.
Al snel realiseer ik mij dat we niet zo slim zijn geweest..
Het is warm en probeer mijn tempo hoog te houden. Ik krijg een melding om mijn Garmin InReach. Het is Jess en ze schrijft dat ze niet op tijd kan komen bij het tussen liggende aidstation (Conche). Ze moest namelijk een flink stuk omrijden. Al snel realiseer ik mij dat we niet zo slim zijn geweest. Ik heb namelijk heel weinig eten en drinken mee, omdat we ervan uitgingen dat ik Jess al snel bij het volgende aidstation zou zien. En de volgende post waar de crew kan komen is pas bij Taney op 343k. Awgh, rust is je redding denk ik bij mijzelf. Ik moet er gewoon voor zorgen dat ik voldoende eten en drinken van de aidstations in mijn racevest stop.
Blijkbaar dacht mij crew daar anders over. Daniël en Martijn gingen hun uiterste best doen om op tijd in Chalet de Blancsex te komen. Een bergweggetje omhoog crossen totdat de auto niet meer verder kan. En dan een hike van een paar kilometer voor de boeg. Het klinkt altijd heel makkelijk om een loper te supporten maar er komt veel bij kijken, het is een groot logistiek plan. In dit geval was het voor mij van Morgins naar Chalet de Blancsex maar 19 kilometer maar voor hen was het een paar uur rijden met de auto omdat ze om de berg heen moeten.
En weer werd er een slaapje door hun neus heen geboord. Respect mannen.
Tijdens het lopen kom ik een Nederlands echtpaar tegen. We begroeten elkaar, waarna ik hoor; mag ik wat vragen? Ja hoor. Ben je bezig met wedstrijdje? We kwamen een paar uur geleden ook al een loper tegen met een startnummer. Ik doe mijn verhaal, tijdens het vertellen realiseer ik mij wederom weer hoe onwijs dankbaar ik ben dat ik aan zulke afstanden kan en mag meedoen en dan is de finish ook al in zicht. Ik heb tevens al een paar keer wat glimpen van het meer gezien. Het oudere echtpaar weet niet wat ze horen en vragen mij om samen een selfie te maken, te grappig. De man zegt, ja, dan kan mijn vrouw dat inplakken. We schrijven altijd een verhaaltje van de dag. Haha.
Vond ik dit stuk vorig jaar zo sadistisch? Valt wel mee toch. Bijzonder om te ervaren dat je zulke verschillende belevingen kan ervaren op hetzelfde stuk van de route. Ik kom de hoek om denderen en zie een klein hutje staan. Een idyllische post, zeker nu ik het in het licht zie. Gelukt, ik ben er voor het donker. Tot mijn grote verbazing zie ik hier Martijn en Daniël uitbundig zwaaien. Ja ons had je hier niet verwacht he, uh nee? Klopt.
Note Daniel:
- Hij oogt goed. Wil niet meer slapen, is lekker raclette aan t eten. Denk dat hij na middernacht finisht. Knipoog.
‘is lekker raclette aan t eten’. Dat heb ik geweten, 2 borden is toch te veel van het goeie.
Ik had het idee dat er in mijn maag een laag kaas dreef met daarop een halve liter water, cola, augurken en gelletjes. Help, ik denk dat ik moet spugen! Even rust..
Bammer, mijn hele t-shirt plakt van een lekkende softflask..
Ik klim omhoog richting Col du Blancsex. Mijn t-shirt begint steeds natter te worden, nee dit is geen zweet. Fuck, er lekt iets. Een van mijn softflask doppen zit niet goed dicht en er lekt cola. Bammer, mijn hele t-shirt zit onder de cola en plakt. Dit terwijl ik de nacht in ga. Ik kijk omlaag richting het aidstation en ik zie in de verte Martijn en Daniël verdwijnen. Het is geen optie om terug te gaan, dus ik klim verder. Ik stuur mijn crew een berichtje of ze bij de volgende verzorgingspost een schoon shirt willen meenemen, omdat ik helemaal onder de cola zit.
Potverdorie, ondanks een nat plak t-shirt gaat het lekker. Ik cross snel richting Taney (343km), dit is de ene laatste verzorgingspost. Taney zal ik niet snel vergeten, waarschijnlijk hebben jullie het in mijn raceverslag van vorig jaar gelezen. Maar hier had ik het zwaar vorig jaar en moest ik zelfs nog een powernap doen. Terwijl het ‘nog maar’ 20k is tot de finish. Bizar. Een ding is zeker, ik doe dit jaar hier een korte refill en ga snel weer door. Helaas is het mijn crew niet gelukt om hier te komen. Prima, het is ook niet nodig. Het is echt superfijn een crew en laten we vooropstellen dat ik ze echt enorm dankbaar ben, maar soms is het ook beter dat ze er niet zijn. Ik blijf daardoor korter op de aidstations, doe alleen een refill en vervolg mijn weg.
Nog een klim naar Pas de Lovenex en ik zal een fantastisch uitzicht hebben op het meer. Ik heb ook zeker goed genoten van dit uitzicht, lees: iets met een grote boodschap. Tijdens de afdaling werd ik vergezeld door een steenbok, heel bijzonder. Je ziet vaak gemzen enz. maar een steenbok had ik nog nooit gezien.
Freney, bier! Nog maar 11 kilometer.
Om elf uur in de avond kom ik sneller dan verwacht aan bij Freney op 353km. Hier zie ik Daniël en Martijn weer. Op mijn voedingsplan stond met pen geschreven: Freney BIERRRR! Niet dat Myrthe (diëtiste) dit geschreven had, maar tijdens de voorbereidingen had ik dit erbij geschreven als grap, haha. De vrijwilligers hier op de post horen het woord ‘bier’ vallen en pakken uit een geheime voorraadkast een koud biertje. Ja, ik drink hem dan ook op. Ik ben tenslotte toch bijna bij de finish, Nou dat heb ik geweten.. Amateur! Haha.
De laatste 11km was ik niet vooruit te branden, mijn benen voelde aan als pap. Ik kon mijn ogen niet meer openhouden. Normaal gesproken ging ik gewoon in de berm liggen en deed ik een korte powernap van circa 5 minuten waarna ik mijn ogen weer open kon houden, maar zo kort voor de finish ga je toch niet een powernap doen. Op handen en voeten, hangend in mijn Leki stokken ben ik afgedaald naar de finish. Tip voor iedereen, drink geen biertje na 353k als je daarna nog 11k moet.
Ik heb zelfs Jess een tweede keer gebeld, niet om haar te feliciteren, maar om wakker te blijven. Hoe snel ik overvallen werd door het biertje wat slecht viel, hoe snel het weer verdwenen was bij aankomst in de haven van Le Bouveret. Ik was euforisch, begon liedjes te zingen en ik wist het, ik ga SP360 voor de tweede keer finishen! Bam! Helaas net niet meer op Jess haar verjaardag. Awgh bijzaak, ik heb het gehaald!
365KM | 25900 m D+ | 26900 m D- | 111:41:12 | Rank 26
Dik 8 uur sneller dan vorig jaar kom ik op 8 september om 01:41 over de finish. Jess, Bodhi, Daniël en Martijn staan mij op te wachten. We hebben het weer gerockt met elkaar!
Een ding is zeker, Swisspeaks 360 is een pittige ultra trail. Niet te onderschatten, zeker een onderneming waarvan de uitkomst niet bij voorbaat vaststaat. Ondanks de buikgriep vooraf en Eiger250 in de benen ging het dit jaar zoveel beter. Ik was sterk, natuurlijk heb ik mijn zware momenten gehad, maar ik heb nooit gedacht aan opgeven, alleen aan het bijstellen van het daadwerkelijke plan. Het slaap plan pakte goed uit, de juiste cyclus en de timing zorgde ervoor dat ik veel effectiever sliep.
Ja ik weet het zeker, dit is een discipline binnen het ultra lopen waar ik mij in wil ontwikkelen. Dit is echt gaaf, gezegd hebbende heb ik mij alweer ingeschreven voor het volgende avontuur in 2024. Crossing Switzerland, 390KM met meer dan 25000 D+.
Ook wil ik jullie bedanken voor het meeleven met mijn avontuur. Alle toffe berichtjes/woorden/filmpjes/foto’s die jullie mij hebben gestuurd.
Jess, Bodhi, Frank, Daniël, Martijn, Myrthe en Wouter nogmaals bedankt!
En Frank die thermometer gaat niet tussen mijn billetjessss
Comments